under construction

GESCHIEDENIS VAN DE BAND

Nirvana's verhaal begint in Aberdeen, Washington, waar Kurt en Krist elkaar door de pubertijd sleepten. In het slapende stadje, 2 en een half uur rijden van Seattle, maar een compleet andere wereld, werd de artistieke en excentrieke Kurt regelmatig door "Rednecks" in elkaar geslagen. Dat, en het feit dat het muzikale klimaat in Aberdeen nog al ongezond (namelijk afwezig) was, vertrok Kurt in gezelschap van Krist naar het nabij gelegen Olympia, en speelden ze samen in diverse bands zoals the Sellouts, Skid Row en the Stiff Woodies.

In 1986 richtten zij samen Nirvana op, met een vanaf het begin wisselende bezetting. Twee jaar later tekende Nirvana een contract met het in Seattle gevestigde indie-label Sub Pop Records, en brachten hun eerste single uit. "Love Buzz", een cover van de Nederlandse band Shocking Blue, verscheen in 1988. Het was ook de eerste singel van het legendarische mail-order-project The Sub Pop Singles Club, waarbij je door lid te worden iedere maand een singel van een andere Sub Pop band toegestuurd kreeg (in mei 1998 maakte Sub Pop bekend dat de Singles Club nieuw leven ingeblazen gaat worden). Deze opzet bleek een groot succes: geld stroomde binnen, waar Sub Pop gebruik van maakte door Everett True, verslaggever van het hoogstaande Engelse muziekblad New Musical Express over te laten komen naar Seattle. True ging terug naar Engeland, jubelend over bands als Mudhoney, Tad, Soundgarden en Nirvana.
 

Het eerste land in Europa waar Nirvana vaste grond onder de voeten kreeg was Engeland. De optredens waren furieus, verzopen bijna in de herrie, en eindigde vaak in een chaos van gebroken gitaren, drumkits, en tot de grond toe vernielde backlines. De band tourde onafgebroken, en door recensies in muziekbladen en mond-op-mond reclame werden de bezoekersaantallen hoger als zij weer terugkeerden naar een stad waar ze eerder opgetreden hadden.

Nirvana's eerste volledige LP, Bleach, verscheen in juni 1989, eerst alleen op vinyl. Het album was ontegenzeggelijk keihard, maar toch melodieus, met bijtende teksten. "School" bijvoorbeeld, gaat over de incestueuze Seattle-music-scene, eigenlijk gewoon een kliek. Ook bevat het album een nummer over degenen die Kurt in het verleden regelmatig in elkaar sloegen, het nummer "Negative Creep", waarin Kurt zich uitgeeft voor een van die mensen. Uiteraard (?) bevatte het album ook een nummer waarin Kurt de liefde beschouwt: "About A Girl", geschreven voor zijn toenmalige vriendin, die vond dat Kurt een nummer over haar moest schrijven. "Bleach" bleek een dijk van een plaat, van een band die zijn ideeën goed onder woorden wist te brengen, zowel op tekstueel als op muzikaal vlak.

Terwijl Nirvana's ster rees, bleek het constant wisselen van samenzetting een gewoonte te worden. Op "Bleach" spelen niet alleen twee drummers, de bandfoto laat ook gitarist Jason Everman zien, die eigenlijk helemaal niet op het album speelde (zijn enige studio-opname met Nirvana is de KISS-cover "Do You Love Me?", opgenomen voor een tribute-album). Kijkend naar de drummers zette Dale Crover van de Melvins zijn gat enige tijd neder op het drumkrukje teneinde een aantal nummers voor de demo van Nirvana in te spelen (later bekend geworden op de naam "The Crover Tapes") voordat hij verhuisde naar San Francisco. Een aantal drummers passeerden de revue alvorens Chad Channing in de lente van 1988 zijn stokjes binnendroeg. Dit was ook van tijdelijke aard, net als de inbreng van -opnieuw- Dale Crover, en van Mudhoney-drummer Dan Peters, die exact een optreden en een studio-sessie (de opnames voor de laatste Sub Pop singel die Nirvana op zou nemen, "Sliver"). Het trio's vierde officiële drummer, Dave Grohl, kwam in oktober 1990 Nirvana versterken, en bleef tot het einde. De line-up was compleet, en het power-trio was klaar voor de opnames van "Nevermind".

Veel beter voorbereid, uitgevoerd en geproduceerd, lukte het om het album zowel toegankelijk als compromisloos te laten klinken. Op aanraden van hun vrienden in Sonic Youth tekenden ze een contract met DGC-records in april 1991. Het voorschot van 287.000 dollar ging op aan het afbetalen van schulden, belastingen en andere onkosten, maar Nirvana had de volledige artistieke vrijheid, en zou een flink deel van de royalty's ontvangen mochten er meer dan 500.000 exemplaren van het album verkocht worden. Het album werd opgenomen in Van Nuijs in Californië in de zomer van 1991, met producer Butch Vig, met wie ze in april 1990 al demo-opnames hadden gemaakt. Butch (die later in Garbage zou gaan spelen) gaf de band een wat meer gepolijste sound, en werkte aan Kurt's stem, teneinde hem een wat voller geluid te geven, terwijl Dave's vette drums Nirvana een duw in de goede richting gaf (ze waren niet tevreden over het drumgeluid op Bleach). Toch bleef het geluid van de opnames trouw aan het rauwe geluid van Nirvana; Kurt speelde bijvoorbeeld "Something in the Way" (een nummer, geschreven naar aanleiding van het beëindigen van Kurt's relatie met een vriendin waarmee hij samenwoonde, waardoor hij een tijdje op straat leefde) in op een ouwe, gedeukte, niet meer te stemmen gitaar.

Het album was dan weer eens subtiel, dan weer eens snoeihard en hoekig. "Come As You Are", "On a Plain" en "Drain You" zijn opgebouwd rond simpele muziekale thema's, power-accoorden en uitgekiende muziekale meesterschap. Al die eigenschappen zijn ondergebracht in een ander nummer, de klassieker "Smells Like Teen Spirit". Dat nummer, alhoewel bijna onverstaanbaar gezongen, schudde al snel complete volksstammen wakker, die later in het hokje Generation (ni)X gepropt zouden worden. Dezelfde volksstammen sagen Kurt al gauw als spreekbuis voor hun gevoelend. Ironisch genoeg is de gitaarrif die het nummer van power voorziet gejat van Boston's "More Than a Feeling", een standaardwerkje van het soort dat tot dan toe de rock-radio-stations domineerde......tot dat Nirvana binnenviel.

"Nevermind" kwam op 24 september 1991 uit, binnen een maand was het streefgetal van 500.000 exemplaren bereikt (in Amerika goed voor een Gouden Plaat). Dankzij onder andere de video van "Smells Like Teen Spirit", en het ongeveer dooddraaien van het nummer op de radio, kwam het album in februari 1992 op de hoogste plaats van de hitlijsten. Nirvana vierde dit door een optreden bij Saturday Night Live, waarbij Kurt en Krist elkaar vol op den bek zoenden, fans in verwarring achterlatend.

Terwijl 1992 voortkabbelde, bleef Nirvana touren. Ondertussen was de geruchtenstroom in de roddelpers flink op gang gekomen. Verhalen over excessief heroine-gebruik door Kurt werden breed uitgemet in Vanity Fair, een blad dat een interview met Courtney Love had, met wie Kurt in februari was getrouwd. Het artikel meldde dat Courtney heroine was gaan gebruiken NADAT ze er achter was gekomen dat ze zwanger was, wat door het nieuwbakken echtpaar met klem werd ontkend. Op 18 augustus 1992 werd Frances Bean geboren.

In tussentijd komt ook het nog het verzamelalbum van b-kantjes en rariteiten, "Incesticide", uit.

De geruchten verstomden voor een tijdje, maar hadden wel een sterke invloed op de nummers op "In Utero", het derde album van de band, dat in september 1993 uitkwam. Minder conventioneel dan zijn voorganger, had de plaat een rauwe, krachtige sound, die mede werd gevormd door inbreng van producer Steve Albini en zijn opname-technieken (live inspelen in de studio, overdubs doen we niet aan). Op het album heeft Kurt het onder andere over de effecten van een plotseling succes, getuige "Serve the Servants". "Rape Me" mag als een directie aanval op Lynn Hirschberg (schrijfster van het gewraakte artikel in Vanity Fair) worden gezien. "In Utero" sluit af met "All Apologies", waarin Kurt zich afvraagt hoe dingen eruit hadden gezien als alles anders was gelopen. Aan het einde klinkt een stukje acceptatie van de situatie zoals die is ontstaan: "All in all is all we are."

Ten tijde van de release van "In Utero" gaf Nirvana een interview aan Rolling Stone, waarin Kurt sprak over zaken als het vaderschap, beroemdheid, de toekomst, en het verwerken van zijn frustraties. De band begon aan een drie maanden durende Noord-Amerikaanse tour in 1993, waarbij ex-Germs-gitarist Pat Smear aan de line-up werd toegevoegd. Ook namen ze een akoestische set voor MTV's Unplugged op, op 18 november. Het optreden bevatte ook een drietal songs samen met de Meat Puppets (een van Kurt's helden uit zijn jeugd), covers van David Bowie en Leadbelly, en waanzinnige akoestische versies van eigen nummers. Eind '93 namen ze ook een concert in Seattle op voor MTV's New Year's Eve Special. Ondanks alle problemen leek Nirvana 1993 af te sluiten op een succesvolle wijze, althans ze deden een goede stap in die richting.

Helaas deden zich in 1994 nieuwe problemen voor toen Kurt Cobain een bijna-dodelijke overdosis nam aan het einde van de Europese tour. Ondanks het feit dat de pers schreef over een ongeluk, had Kurt WEL een afscheidsbrief geschreven. Vrienden en bandleden kregen Kurt zover dat hij naar een afkick-kliniek ging om zijn drugsproblemen onder de knie te krijgen, maar daar ging hij al snel weer weg. Op 8 april 1994 werd hij dood in zijn huis aan de Lake Washington Boulevard East nummer 171 gevonden, met een kogel in zijn hoofd. Ondanks dat een aantal mensen het bestrijden, is de publieke opinie dat het ging om zelfmoord. In een afscheidsbrief gaf hij aan waarom hij tot zijn laatste actie was overgegaan. Een aantal mensen vinden het echter een afscheidsbrief aan de fans van Nirvana, waarin Kurt aangeeft dat hij gaat stoppen met muziek maken, en een teruggetrokken leven gaat lijden. Zij denken dat Kurt is vermoord, wellicht door Courtney.

Kurt's dood betekende een plotseling einde van Nirvana, een gat achterlatend dat moeilijk opgevuld zal kunnen worden.

Na een periode van rouw besloot Dave Grohl weer muziek te gaan maken, ditmaal als gitarist in zijn band Foo Fighters, terwijl Krist zijn ruim 2 meter inzette voor zijn nieuwe band, Sweet 75. Nirvana erfenis werd gecompleteerd door de release van "Unplugged In New York", de al eerder genoemde opname van MTV Unplugged, een videocompilatie, en het in 1996 uitgebrachte live album "From the Muddy Banks of Wiskah", en een "Best-Off album".

Kurt Cobain

Kurt Donald Cobain werd geboren op 20 februari 1967, te Hoquiam (Washington); als oudste zoon van Donald Cobain en Wendy Fradenburg. Na een paar maand verhuisde het gezin naar Aberdeen, een stil, kalm houthakkersstadje ten zuiden van Seattle. In 1970 kreeg hij er een zusje Kimberley bij (over wie hij later het nummer 'Been A Son'  zou schrijven).

Kurt had de pest aan Aberdeen. Het was er saai, er viel niets te beleven, en hij zou later verklaren dat zijn beste vrienden de dieren waren, omdat hij al van jongs af aan niet graag met de mensen uit zijn dorp praatte.

Kurt leed aan ADHD, oftwel: hij was hyperactief. De doktoren schreven hem amfetamines voor, die echter enkel een versterkend effect hadden. Vervolgens moest hij overschakelen op de drug speed. Uiteindelijk bleek dat hij hyperactief werd van suiker, en daarom werd hij op een suikervrij dieet gezet.

Maar met zijn hyperactiviteit was niet zijn ontdeugendheid weg. Hij haalde allerlei kattenkwaad uit, waarvan zijn ingebeeld vriendje 'Boddah' (aan wie hij later zijn afscheidsbrief zou richten) de schuld kreeg. Hij was zo geobsedeerd door deze Boddah dat hij zelfs een bord en bestek eiste voor hem. Boddah verdween uit zijn leven toen hij 7 was, toen zijn nonkel hem vroeg of hij Boddah mee kon nemen naar Vietnam; waarop Kurt antwoordde: "Maar Boddah bestaat toch niet" en weg was Boddah.

Kurt Cobain stelde al vanaf jongs af aan veel belangstelling voor muziek, iets dat in zijn familie bleek te zitten. Toen hij acht was leerde hij voor het eerst een beetje gitaar spelen, maar ging toen drummen. Een tweede passie was tekenen, maar hoewel iedereen zijn tekeningen bewonderde, vond hij ze maar niets. Dit zou een probleem vormen waar hij zijn hele korte leven mee zou sukkelen.

Tot zijn achtste jaar had Kurt een normaal, gelukkig leven, maar toen veranderde zijn leven drastisch: zijn ouders gingen scheiden, en dit zou een stempel drukken op zijn hele verdere leven.

Vooreerst ging hij samen met zijn zus bij zijn moeder wonen, vervolgens bij zijn vader, en daarna bij nonkels en tantes. Omwille van financiële redenen moest hij bij oom Chuck gaan wonen, een zeer muzikaal aangelegde oom. Op zijn veertiende kreeg hij zijn eerste elektrische gitaar. Op zijn 16e zag Kurt een optreden van een punkband, en toen was hij verkocht; hoewel hij voorheen vooral van the Beatles en country had gehouden; had hij nu ook een liefde voor punkmuziek en metal gekregen. Hij besloot om een nieuwe versterker te kopen, en in de winkel kwam hij voor het eerst in aanraking met hash, een drug die zijn chronische maag en rug pijn verlichtte.

Toen moest Kurt echter terug naar zijn vader, en die vernielde zijn gitaar omdat hij het lawaai vond. Maar ondertussen was Kurt in contact gekomen met een lid van The Melvins, en hierdoor geraakte hij beter bekend met de muziekwereld.

Hoewel Kurt niet veel vrienden had, ging hij veel om met Myer Loftin. Omdat deze homo was, werd Kurt ook vaak uitgemaakt voor homo. Hoewel hij geen homo was, was hij toch wel een beetje trots dat hij er voor uitgemaakt werd omdat hij zich zo een beetje kon onderscheiden van de rest. Later heeft Kurt toegegeven dat hij wel eens homoseksuele ervaringen had gehad. In 1992 stond hij ook te tongzoenen met de gitarist van Nirvana, en ook heeft hij een keer in vrouwenondergoed opgetreden. Zijn vrouw beweerde zelfs dat hij met de helft van de mannen van Seattle naar bed was geweest, maar wat hier waar van is weet niemand.

Nadat Kurt op zijn achttiende uit huis was gegaan ging hij met een vriend in een appartement wonen. Om rond te komen moest Kurt slecht betaalde rotbaantjes nemen, maar omdat hij uiteindelijk de huur niet kon betalen werd hij uit huis gezet. Wel kon hij zo af en toe in het busje van de toekomstige bassist van Nirvana slapen.

Deze bassist heet Chris Novoselic. Hij had hem ontmoet bij een repetitie van The Melvins en het klikte meteen. Na een tijdje trok hij in bij de familie van de drummer van zijn eerste bandje dat hij zelf opgericht had omdat hij vond dat er niks was te doen in Aberdeen. Dit bandje heette Fecal Matter, en toen Kurt een bandje aan Krist gaf besloot deze dat ze samen maar een bandje op moesten richten. Kort hierna kalkten ze leuzen als ‘God is Homo’ en ‘aborteer Christus’ metersgroot op een bankgebouw, en hierdoor kwam Kurt voor het eerst in aanraking met de politie.

Hierna leek het erop dat hij zijn leven ging beteren. Hij kreeg baantje als conciërge en badmeester, maar ‘s nachts kalkte hij nog steeds muren vol en gebruikte hij elke drug die je je maar kan bedenken. Hierdoor ging Kurts toestand snel achteruit.

Muziek leek de oplossing voor zijn problemen te zijn. Hij probeerde twee keer een band met Krist op te richten, de eerste met Kurt als dummer en de tweede met Kurt als zanger. Hoewel alle twee de pogingen mislukten, ontstonden hier wel nummers uit die Nirvana later zou gebruiken. En bij de derde poging om een band op te richten werd Nirvana geboren. Ondertussen was Kurt zijn huis weer uitgezet omdat hij de huur weer niet betaald had, en daarom trok hij in bij zijn vriendin Tracy Marander. Nirvana had nu regelmatig optredens, en van het geld dat Kurt verdiende als conciërge en schoonmaker nam Nirvana hun eerste demo op.

Eén van de platenmaatschappijen waar Kurt een bandje naar stuurde publiceerde één nummer van ze op een verzamel LP. Kort hierna kwam er bij een andere platenmaatschappij hun eerste single uit. Hierdoor kreeg Nirvana het steeds drukker met optreden en na een tijdje komt hun eerste album uit, Bleach. Het kostte slechts 606,17 dollar om dit album op te nemen en dit werd uit de eigen zak van Nirvana betaald. Later zou blijken dat dit de gelukkigste tijd in Kurts leven was.

Na eenderde van de toer van Nirvana gehad te hebben besloot Kurt er mee te stoppen omdat hij het niet meer aankon: hij had 36 keer in 42 dagen opgetreden. Kurt wilde overigens niet alleen met de toer, maar helemaal met Nirvana stoppen

Nadat hij opgeknapt was besloot hij de band toch niet te verlaten, en hij ging weer optreden. Dit ging alles behalve lekker.

Hierna stapte Nirvana over op een andere platenmaatschappij, en hierdoor belandde ze in 1991 in het voorprogramma van Sonic Youth. Aangezien de drummer van Nirvana opstapte, hadden ze een vervanger nodig en die kwam er in de persoon van Dave Grohl. Door deze drummer werd de muziek van Nirvana minder monotoon en dat is te horen op het tweede album van Nirvana, Nevermind.

Kurt bood Dave aan om in zijn appartement te komen wonen. Dit was heel goed voor Kurt omdat het net uit was met zijn vriendin en hij anders weer in het patroon van eenzaamheid en ontevredenheid zou vervallen.

Na de eerste single van het tweede album van Nirvana (natuurlijk was dat 'Smells like Teen Spirit") was Nirvana ineens DE band van de wereld. Dit was nooit de bedoeling geweest van Kurt, het enige wat hij wilde was dat hij kon leven van zijn muziek. Kurt baalde er stevig van dat hij nu als superster en half-god werd behandeld en hij vond dat hij dit niet verdiende. "Waarom was de muziek eerst niet goed genoeg geweest en nu wel?", Vroeg hij zich vaak af.

In 1992 komt zijn drugsgebruik voor het eerst in de media. Hij wist dat hij nu een voorbeeldfunctie had voor de jeugd en keurde daarom het gebruiken van drugs af, en hij beweerde zelfs dat hij geen drugs gebruikte en zelfs niet dronk, omdat zijn lichaam dat niet aan zou kunnen. Zijn bandleden wisten wel beter en waren er fel tegen, en dit was bijna een rede op met Nirvana te stoppen. Kurt gebruikte de heroïne overigens om de druk van zichzelf af te nemen en om zijn verlegenheid te drukken. Ook hielpen ze tegen de pijn van zijn maag en rug, die steeds erger werden.

Door deze verslaving werden Kurt en zijn nieuwe vriendin Courtney Love het huis uitgezet, en hierna woonden ze een paar maanden in hotels.

Courtney Love is de zangeres van de rockgroep Hole. Ze is in contact gekomen met Kurt door Dave. Ze zijn getrouwd toen Courtney al in verwachting was. Kurt had trouwens een stijlvolle pyjama aan en Courtney een hele oude jurk van Frances Farmer.

Vlak voor de geboorte van het dochtertje van dit echtpaar wordt Kurt door de kinderrechter veroordeeld voor een ontwenningskuur van een maand, terwijl Kurt toen al 6 maanden geen drugs meer gebruikte.

Frances Bean Cobain wordt op 18 augustus 1992 geboren. Hierbij valt Kurt flauw en moet hij overgeven.
Frances mag van de kinderrechter niet bij Kurt en Courtney wonen, omdat hij vindt dat ze niet goed in staat zij om een kind op te voeden. Hierdoor woont Frances de eerste maanden bij één van de zussen van Courtney. Gelukkig mag Frances na een tijdje gewoon bij Kurt en Courtney komen wonen.

Een half jaar na de geboorte van Frances begint Kurt weer te gebruiken. Op een feestje krijgt hij een overdosis, en hij moest hiervoor opgenomen worden in een ziekenhuis.

Ondertussen werd er in 1992 nog een album uitgebracht met allemaal overblijfsels van de vorige twee albums (Incesticide), maar in 1993 komt het album uit waar iedereen op zat te wachten, In Utero.

Later in dat jaar moet de politie naar het huis van Kurt en Courtney komen. De ene bron spreekt van een ruzie tussen Kurt en Courtney, de andere gaat verder en zegt dat Kurt Courtney mishandeld had. Hij moest drie uur op het politiebureau blijven maar er werd geen aanklacht ingediend.

Aan het eind van 1993 neemt Kurt een combinatie van champagne en een medicijn in dat dodelijk is, maar hij overleeft het nadat hij is opgenomen in een ziekenhuis. Dit was overigens tijdens de Europese tournee (op dat moment waren ze in Italie), en deze tour werd door dit voorval afgebroken.

In maart 1994 sluit Kurt zich op in zijn badkamer, en dreigt hij met zelfmoord. Hierbij komt de politie in actie en deze neemt 4 wapens in beslag.

Nadat vrienden van Kurt hem ervan overtuigd hebben dat hij moet afkicken, gaat hij op 28 maart naar een afkickcentrum terwijl zijn vrouw voor de promotie van de CD van Hole in Engeland zit.

Op 30 maart geeft Kurt de afkickpoging op, ontstnapt uit de kliniek en gaat terug naar Seattle. Het is 2 april wanneer zijn moeder detectives inhuurt om Kurt op te sporen.

Op 8 april wordt Kurt door een elektricien gevonden op de vloer in zijn huis, met een afscheidsbrief naast zich. Kurt heeft op 5 april zelfmoord gepleegd door met een pistool door zijn hoofd te schieten, en laat zijn vrouw en dochtertje van anderhalf jaar achter. Na zijn zelfmoord volgen sommige zijn voorbeeld en maken ook een eind aan hun leven.

Nog steeds is het huis van Kurt een bedevaartsoord voor zijn fans, en daarom wil Courtney het huis laten slopen omdat ze het zat is om de hele tijd belaagt te worden door horden fans.

Kurt Cobain is gecremeerd, een derde van zijn as is verstrooid in een Boedistische tempel in New York, een derde is verstrooid in de Wishkah rivier in de staat Washington en de rest is bij Courtney Love. in een teddybeer.

Voor diegene die niet willen aanvaarden dat hij dood is: zijn doodscertificaat.

home
pics
the band
kurt
krist
dave

 

                    Krist Novesilic

Krist Anthony Noveselic is geboren op 16 mei 1965 in Compton, California. Krist en zijn familie waren Kroatische immigranten. De vader van Krist ging in 1963 naar de Verenigde Staten. Een jaar later ging zijn moeder daar ook wonen. Na een paar keer verhuizen van appartement naar appartement kregen ze in 1973 eindelijk een mooi huis wanneer de zus van Krist, Diana werd geboren.

In zijn jonge jaren stak hij veel kattekwaad uit samen met zijn broer 'Robert'. Zo smeten ze soms met stenen naar huizen en auto's. Van hun vader kregen ze dan af en toe eens een goed pak rammel. In die tijd hadden ze dan ook wel een beetje schrik van hun vader.

Krist ziet dat hij en zij broer uit dat vadalisme-wereldje kwamen rond de tijd dat ze verhuisden naar Aberbeen in 1979, toen was Krist 14 jaar.
De grondprijzen waren namelijk te hoog geworden in Compton en ze konden een mooi huis kopen in Aberdeen voor een lage prijs. De vader van Krist kreeg daar in een van de dorpjes een job als machinist.
 

In 1986 richten Kurt en Krist Nirvana op. Twee jaar later tekende Nirvana een contract met het in Seattle gevestigde Sub Pop Records, en brachten hun eerste single uit. "Love Buzz" een cover van de Nederlandse band Shocking Blue, verscheen in 1988. Het was ook de eerste singel van het mail-order-project The Sub Pop Singles Club, waarbij ieder lid iedere maand een single van een andere Sub Pop band toegestuurd kreeg.

Na zijn Nirvana-periode concentreerde Krist zich vooral op politiek. Getuige hiervan zijn poging om onder-gouverneur van de staat Washington te worden.

 Dave Grohl   

Dave Grohl werd geboren op 14 januari 1969. Hij wordt beschouwd als een van de grootste rock&roll drummers aller tijden. Tegenwoordig echter maakt hij ook naam als leadzanger en gitarist in het na-grunge tijdperk van de pop-muziek.

Grohl begon drums te spelen in punkbands in de jaren ’80, startend met Freak Baby, later veranderend in Mission: Impossible, en later terug veranderd in Fast. Nadat Fast uiteenging, kwam Grohl bij Dain Bramage terecht, en niet veel later auditieerde hij bij Scream. Op 16 jarige leeftijd werd hij de drummer van Scream, en de band begon een tour door de VD in 1987 en daarna in Europa.

Dan kwam Nirvana. Kurt Cobain en Chris Novoselic zagen Grohl drummen voor Scream en waren zo verbaasd door zijn prestaties dat ze hem vroegen lid te worden van hun band. Toen hadden ze Bleach al uitgegeven (waar Dale Crover en Chad Channing de drums spelen), en dus was het eerste album van het trio Nevermind.

Nevermind werd uitgebracht op 24 september 1991, en belandde op de eerste plaats van zowat elke billboard, en deed de grondvesten van de pop-muziek daveren. Nevermind trok de grunge en alternatieve muziek uit de underground naar het mainstream. Dit kwam mede dankzij de harde backbeats van Grohl, en zijn rollende drumslagen (zoals bv. In Bloom).

Op Incesticide speelde Grohl drums op 6 van de 15 nummers.

Nog voor de dood van Cobain, en het einde van Nirvana, was Grohl aan het werken aan zijn eigen muziek. Hij was zo geschokt door de dood van zijn vriend-collega, dat hij erover nadacht te stoppen met muziek. Echter, Grohl zette door, en met de hulp van een paar vrienden richtte hij de groep Foo Fighters op, en bracht hij het gelijknamige debuutalbum uit.

 

Grohl speelde alle instrumenten (hij kon ook gitaar spelen) op het album, dat werd uitgebracht op 4 juli 1995, behalve een gitaargedeelte van het nummer X-static. Grohl wou een tour maken om het album te promoten, maar had geen band. Hij zocht dan maar Pat Smear, die als tweede gitarist bij Nirvana had gespeeld, en Sunny Day Real Estate leden Nate Mendel (bassist) en William Goldsmith (drums). Grohl stond in voor de gitaar en de zang. Foo Fighter haalde platina dankzij hits als "This is A call' en "Big me". Grohl's zangtalent en energieke optredens imponeerden velen. De band werd een vaste waarde.

Een potpourri van live optredens van Nirvana werd het album From the Muddy Banks of the Whiskah, dat werd uitgebracht in 1996, was het finale einde van Nirvana (op de best-off cd na dan). Grohl nam ondertussen met de Foo Fighters een tweede album, The Colour And The Shape op.

Dit project verschilde van alle vorige voor Grohl, omdat hij nu werkte met bandleden, maar hijzelf was nu de bandleider. Tijdens de opnames besloot Goldsmith echter om ermee te stoppen, en dus speelde Grohl weer drums (behalve op ‘Doll’ en ‘Up in Arms’)

Grohl vond redelijk vlug een nieuwe drummer. Taylor Hawkins (die vroeger nog met Alanis Morissete speelde) kwam in de band. Zijn foto staat op het album The Colour And The Shape, alhoewel hij er dus niet op speelt.

Dat album werd uitgebracht op 20 juni 1997, en bracht vier hits voort: “Monkey Wrench”, “Everlong”, “My Hero” (over Kurt Cobain) en “Walking after you”. Ze gingen weer op tournee, maar ze verloren terug een lid. Tijdens de MTV Video Awards kondigde Pat Smear aan, dat hij de band zou verlaten. Daarom werd hij vervangen door Franz Stahl, iemand die nog in met Grohl in de groep Scream had gespeeld.

Tourend voor hun album, werd duidelijk dat Foo Fighters de rocksterren van het moment geworden waren. Na hun intensieve tour, rusten ze uit en bereidden ze hun volgende album voor. Stahl verliet de band na de tour, en Foo Fighters werd een trio, toen ze begonnen met de nieuwe plaat op te nemen.

Grohl, Hawkins en Mendel gingen naar Grohl’s huis in Virginia om het derde album: There is nothing left to lose, op te nemen. Het werd uitgebracht op 2 november 1999. Hits waren onder andere: ‘Learn to fly’ en ‘breakout”.

Ze tourden rond in 1999 en 2000, met Chris Shiflett als nieuwe gitarist. Ze speelden in het voorplan van The Red Hot Chili Peppers. Hierna werden zij de hoofdact, en speelden bands als Queens of the stone age in hun voorplan.

In februari 2001, wonnen de Foo Fighters 2 grammy awards: Beste rock album en beste korte muziekvideo.

In 2002 kwam hun album: One By One uit. Niet de beste plaat van The Foo Fighters, maar de singles maken alles goed. Of wat te denken van ‘Tired of You’, een bittere ballad met een gastrol voor Queen-gitarist Brian May! De groep trekt nog maar eens de hort op voor een uitgebreide tournee. Ze spelen in de Hallen Van Schaarbeek in Brussel (met Jimmy Eat World in het voorprogramma) waar Otto Jan Ham de groep interviewt.

IIn 2004 verschijnt de eerste plaat van Probot, het heavy metal zijproject van Dave Grohl. Ook neemt hij plaats achter de drumkit van Nine Inch Nails voor hun nieuwe plaat. Maar het jaar staat vooral in het teken van het politieke werk van Dave Grohl. Hij neemt actief deel aan de promotiecampagne van presidentskandidaat John Kerry en speelt vaak op politieke bijeenkomsten. Het mag niet baten.
Muzikaal heeft Grohl meer succes. Inspiratie genoeg, want de groep besluit van de nieuwe plaat meteen een dubbelaar te maken: een harde plaat en een intieme, akoestische plaat (eigenlijk weer een soort soloalbum van Dave Grohl). ‘In Your Honor’ doet het uitstekend. Op Rock Werchter pakken the Foo Fighters de volledige wei moeiteloos in en worden ze zo één van de hoogtepunten van ons festivalseizoen.